Ο Πόλεμος του Βιετνάμ επί Προεδρίας Τζών Κέννεντυ και Λίντον Τζόνσον στον Ελληνικό Τύπο (1961-1968).
Thesis
Η παρούσα εργασία στόχο έχει να παρουσιάσει την πολιτική των δύο Αμερικανών Προέδρων Τζών Κέννεντυ και Λίντον Τζόνσον σχετικά με το Βιετνάμ, όπως παρουσιάζεται τόσο από δευτερογενείς πηγές (καθεαυτό ιστορική αφήγηση) όσο και από πρωτογενείς πηγές και συγκεκριμένα μέσα από τη δημοσιογραφική περιήγηση, του Βήματος και των Νέων κατά τα έτη 1961-1968. Έτσι οι πρωτογενείς πηγές φωτίζουν και διευρύνουν την ιστορική αφήγηση. Ο Κέννεντυ αρνήθηκε την διεξαγωγή εκλογών σύμφωνα με την συνθήκη της Γενεύης, η οποία θα οδηγούσε σε ένα ενιαίο κομμουνιστικό Βιετνάμ. Προσπάθησε να εισάγει μεταρρυθμίσεις που παρέπεμπαν σε ένα δυτικόφερτο κράτος στέλνοντας Αμερικανούς συμβούλους και λίγο στρατό και στηρίζοντας την διεφθαρμένη κυβέρνηση Ντιέμ. Μετά τη δολοφονία του Κέννεντυ, ο Τζόνσον βρέθηκε ανάμεσα στις αντικρουόμενες απόψεις της CIA που πρότεινε μια πιο δυναμική επέμβαση στο Βόρειο Βιετνάμ και του υπουργού των Εξωτερικών Ρ. Μακναμάρα που εισηγήθηκε τον περιορισμένο αλλά κλιμακούμενο πόλεμο έχοντας τους ενδοιασμούς του για την δυνατότητα της νίκης. Ο Τζόνσον με την δικαιολογία της ανάσχεσης, της κομμουνιστικής επέκτασης (από την ΕΣΣΔ και κυρίως την Κίνα) που απειλούσε την Ινδοκίνα, υποτίμησε τον αυτοτροφοδοτούμενο αγώνα στο ιδιόμορφο τοπίο της ζούγκλας των Ανταρτών Βιετκόνγκ, που ενισχύονταν από τους αγροτικούς πληθυσμούς του Βιετνάμ και ανεφοδιάζονταν από το Λάος, την Καμπότζη, το Β. Βιετνάμ και την ΕΣΣΔ. Επίσης, δεν υπολόγισε την σταθερή αδιαλλαξία του Β. Βιετνάμ (κατευθυνόμενη από την Κίνα) για την έναρξη διαπραγματεύσεων, ενώ παρέβλεψε την αντίδραση της Ρωσίας, της Ευρώπης και της διεθνούς κοινής γνώμης και δίχασε το ίδιο του το Κόμμα για την δυνατότητα της νίκης. Έτσι οι ΗΠΑ μπορεί να κέρδισαν στρατιωτικά λόγω της υπεροπλίας τους, έχασαν όμως πολιτικά, γιατί δεν πέτυχαν την πολιτική ομαλότητα στο Ν. Βιετνάμ και ψυχολογικά, γιατί δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν την συναίνεση του λαού τους στον πόλεμο. Σε αυτές τις συνθήκες, αναγνωρίζοντας την ανάγκη αλλαγής πολιτικής στο Βιετνάμ, ο Τζόνσον παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση του προεδρικού χρίσματος το 1968, αφήνοντας στο διάδοχό του Νίξον, τη νέα διαχείριση του Βιετνάμ.