Η ενσωμάτωση των προσφύγων στην Τουρκία από το 2012 έως σήμερα
English Abstract_:_ The main aim of this paper is to highlight the process of integration of refugees in Turkey, and in particular Syrian who are in the country seeking refuge due to the civil war. As a methodology, a critical - descriptive analysis of the existing literature on the subject with books and articles was followed. In addition, the content of primary sources such as reports of organizations, reports of University Institutions, statistics of Turkish authorities, legal texts and websites were used. Turkey is a country which hosts around 4 million people seeking protection and for whom the country's integration policy focuses on harmonisation and social cohesion, while providing basic rights, employment, education, health services and housing. By choosing to maintain the geographical limitation in the 1951 Refugee Convention, it treats them as 'visitors' and favours not integration but resettlement in third countries or return to their home country as a solution. Turkish society, however, despite its initial welcoming attitude, especially towards Syrian refugees, now seems to have grown tired of them. The anti-refugee feelings of Turkish citizens are growing, leading to similar actions against them, while political parties are exploiting this discontent in the run-up to the forthcoming elections, and the refugee issue is becoming a field of political debate, with promises of action always to the detriment of refugees. In the midst of all this, the integration (harmonisation) of people seeking international protection in Turkey cannot be considered to be at a satisfactory level, with Turkish society preferring to return to their homeland as a solution - although they recognise that this is now difficult - and the refugees themselves now see their future in the country with uncertainty.
Η παρούσα εργασία έχει ως κύριο στόχο να αναδείξει τη διαδικασία ενσωμάτωσης των προσφύγων στην Τουρκία, και ειδικότερα των Σύρων που βρίσκονται στη χώρα, αναζητώντας καταφύγιο ένεκα του εμφυλίου. Ως μεθοδολογία ακολουθήθηκε η κριτική - περιγραφική ανάλυση της υπάρχουσας για το θέμα βιβλιογραφίας με βιβλία και άρθρα. Επιπλέον αξιοποιήθηκε το περιεχόμενο πρωτογενών πηγών, όπως εκθέσεις οργανισμών, εκθέσεις Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, στατιστικά στοιχεία τουρκικών Αρχών, νομικά κείμενα και ιστότοποι. Η Τουρκία είναι μία χώρα η οποία φιλοξενεί περίπου 4 εκατομμύρια ανθρώπους που αναζητούν προστασία και για τους οποίους η πολιτική που ακολουθεί η χώρα στον τομέα της ενσωμάτωσης επικεντρώνεται στην εναρμόνιση και στην κοινωνική συνοχή, παρέχοντας παράλληλα βασικά δικαιώματα, εργασίας, εκπαίδευσης, παροχής υπηρεσιών υγείας και στέγασης. Επιλέγοντας να διατηρεί τον γεωγραφικό περιορισμό στην Σύμβαση του 1951 για τους Πρόσφυγες, τους αντιμετωπίζει ως ‘επισκέπτες’ και προκρίνει ως λύση όχι την ενσωμάτωση τους, αλλά την επανεγκατάσταση σε τρίτες χώρες ή την επιστροφή στην πατρίδα τους. Η τουρκική κοινωνία όμως, παρά την αρχική φιλόξενη στάση που επέδειξε, κυρίως απέναντι στου Σύρους πρόσφυγες, πλέον φαίνεται να έχει ‘κουραστεί’. Τα αντιπροσφυγικά αισθήματα των Τούρκων πολιτών ενισχύονται, οδηγώντας σε ανάλογες ενέργειες εναντίον τους, ενώ τα πολιτικά κόμματα ενόψει των επικείμενων εκλογών εκμεταλλεύονται αυτή τη δυσφορία και το προσφυγικό ζήτημα αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, με υποσχέσεις για δράσεις πάντα σε βάρος των προσφύγων. Μέσα από όλη αυτή την κατάσταση, η ενσωμάτωση (εναρμόνιση) των ανθρώπων που αναζητούν διεθνή προστασία στην Τουρκία δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι βρίσκεται σε ικανοποιητικό επίπεδο, με την τουρκική κοινωνία να προκρίνει ως λύση την επιστροφή στην πατρίδα τους -παρότι αναγνωρίζουν ότι αυτό πλέον είναι δύσκολο- και τους ίδιους τους πρόσφυγες να βλέπουν πλέον το μέλλον τους στη χώρα με αβεβαιότητα.