Δημόσια διοίκηση στα χρόνια της πανδημίας: Η περίπτωση της εκπαίδευσης
The purpose of this dissertation is to investigate, analyze and attempt to evaluate the application of remote education in primary and secondary Greek education. Due to the pandemic, for the first time in the Greek educational system, the role of remote education does not consist of reinforcing or acting complementary to traditional teaching, but it acquires a central role in the educational process. Firstly, the institutional and legal framework of remote education is presented, as it was set up due to the emergency measures taken by the Greek government to deal with the pandemic. Then, the previous experience of the application of remote education in primary and secondary education is investigated and analyzed and compared with that of the current period of the pandemic. The implementation of remote education during the pandemic arises as an imperative need, as the only means by which the educational process can continue (but not smoothly) during the outbreak of the pandemic and the subsequent legislation of measures of social distancing. At the same time, however, and especially for primary education, its effectiveness conflicts with the intrinsic characteristics both of the younger students and the curriculum, which do not constitute the most suitable ground for the implementation of remote education. Therefore, the efficiency and effectiveness of the measure seem to be negatively related to the duration of its implementation. In other words, it seems that disadvantages and problems in the educational process may be amplified the longer the implementation of remote education lasts and the schools remain closed.
Thesis
Σκοπός της παρούσας διπλωματικής είναι να διερευνήσει, να αναλύσει και να επιχειρήσει να αξιολογήσει την εφαρμογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια ελληνική εκπαίδευση. Λόγω της πανδημίας, για πρώτη φορά στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, ο ρόλος της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης δεν είναι ενισχυτικός και συμπληρωματικός της παραδοσιακής δια ζώσης διδασκαλίας, αλλά αποκτά κεντρικό ρόλο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αρχικά, παρουσιάζεται το θεσμικό-νομικό πλαίσιο της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, όπως αυτό συγκροτήθηκε στη βάση των έκτακτων μέτρων που έλαβε η ελληνική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Στη συνέχεια, διερευνάται και αναλύεται η ιστορική εμπειρία της εφαρμογής της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και συγκρίνεται με αυτή της τρέχουσας περιόδου της πανδημίας. Η εφαρμογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια της πανδημίας προκύπτει ως αδήριτη ανάγκη, ως το μοναδικό μέσο, με το οποίο μπορεί να συνεχιστεί (όχι όμως και απρόσκοπτα) η εκπαιδευτική διαδικασία κατά τη χρονική διάρκεια της έξαρσης της πανδημίας και της επακόλουθης νομοθέτησης μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης. Ταυτόχρονα όμως, και ειδικότερα για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, η αποτελεσματικότητα της προσκρούει στα εγγενή χαρακτηριστικά τόσο των μικρών σε ηλικία μαθητών όσο και του αναλυτικού προγράμματος, τα οποία δε συγκροτούν και το πλέον πρόσφορο έδαφος για την υλοποίηση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Συνεπώς, η ίδια η αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα του μέτρου φαίνεται να σχετίζεται αρνητικά με τη χρονική διάρκεια εφαρμογής αυτού. Με άλλα λόγια, φαίνεται ότι τα μειονεκτήματα και τα προβλήματα στην εκπαιδευτική διαδικασία αυξάνονται και μεγεθύνονται όσο περισσότερο διαρκεί η εφαρμογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και οι σχολικές μονάδες παραμένουν κλειστές.