Στον απόηχο της ελληνοτουρκικής προσέγγισης: Η τουρκική μεσολάβηση για τη διευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών εκκρεμοτήτων (1930–1932)

Abstract

Η υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923) αποτέλε- σε τομή στην ιστορία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Κάτω από το βάρος της Μικρασιατικής Καταστροφής και της συνακόλουθης έξωσης του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης, ο αλυτρωτισμός ως πολιτι- κή πρακτική περνούσε πλέον στο περιθώριο, δίνοντας τη θέση του στην αναζήτηση της ασφάλειας και της διατήρησης του εδαφικού status quo. Εναρμονισμένη με τη γενικότερη τάση της εποχής και πλήρως συμβατή με τις επιταγές της νεοσύστατης Κοινωνίας των Εθνών, η επιλογή αυτή της Ελλάδας, ωστόσο, δεν αρκούσε προκει- μένου αποφέρει τα επιθυμητά οφέλη, καθώς η χώρα αδυνατούσε να εξέλθει από τη διπλωματική απομόνωση στην οποία είχε περιέλθει αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.