| dc.description.abstract | Η διάζευξη που αποτυπώνεται στον τίτλο της εισήγησής μου προκαλεί ενδεχομένως απορίες και ίσως να προξενεί και κάποια σύγχυση. Η διλημματική ωστόσο αυτή αντιπαράθεση των δικαιωμάτων, που έχει ή πρέπει να έχει κάθε πρόσωπο, με τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ασθενής και ειδικά όσοι χαρακτηρίζονται ή αντιμετωπίζονται ως «ψυχασθενείς» ή ακόμη (κακώς) ως «πάσχοντες από διανοητικές διαταραχές», απεικονίζει, πιστεύω, με όρους δικαιικούς ένα από τα πιο κρίσιμα και διαρκή προβλήματα της κοινωνικής ρύθμισης της τρέλας1: Πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται από την κοινωνία και το Δίκαιο οι ψυχικά πάσχοντες, ως υποκείμενα δικαίου, φορείς προσωπικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας και με ικανότητα καταλογισμού2 ή ως άτομα «στερούμενα λογικής και συνείδησης», ανίκανα να φροντίσουν τον εαυτό τους ή την περιούσιά τους3 και πάντως ή τουλάχιστον ως «ασθενείς» αλλά με υπευθυνότητα; | en_UK |
