Με το βλέμμα στραμμένο στη Σόφια: το ελληνοτουρκικό Σύμφωνο της Εγκάρδιας Συνεννόησης (14 Σεπτεμβρίου 1933) και η ελληνική εξωτερική πολιτική

Abstract

Το 1933 ξεκινούσε δυσοίωνο για τις διπλωματικές εξελίξεις στην Ευρώπη. Στις 30 Ιανουαρίου ο Αδόλφος Χίτλερ ανέλαβε καθήκοντα καγκελάριου στη Γερμανία, εγκαινιάζοντας έτσι την ολισθηρή πορεία που θα οδηγούσε την ανθρωπότητα στην άβυσσο του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία έμελλε να ενισχύσει αποφασιστικά το στρατόπεδο των αναθεωρητικών κρατών στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη, ηγέτιδα δύναμη του οποίου θα αναδεικνυόταν η ίδια η Γερμανία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι χώρες που συντάσσονταν με τη διατήρηση του εδαφικού status quo θα αναζητούσαν αποτελεσματικότερους τρόπους προκειμένου να υπερασπιστούν τη νομιμότητα απέναντι σε εκείνες που ανοιχτά ή συγκαλυμμένα εργάζονταν για την ανατροπή του: η υπογραφή ειδικού Συμφώνου στις 16 Φεβρουαρίου 1933 μεταξύ των κρατών της Μικρής Συνεννόησης (Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία και Τσεχοσλοβακία) με σκοπό την ενίσχυση της μεταξύ τους πολιτικής συνεργασίας αποτελούσε την πρώτη κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση