| dc.description.abstract | Η παρούσα εργασία εξετάζει την πολιτική που ασκήθηκε από την Βρετανία και την Γαλλία, κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, απέναντι στις μονομερείς ενέργειες της Γερμανίας και της Ιταλίας, οι οποίες στόχευαν στην ανατροπή του υφισταμένου status quo, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μετά την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης των Βερσαλλιών του 1919.
Χαρακτηριστικό της πολιτικής που ασκήθηκε από τις δυτικές δυνάμεις, ήταν η τάση υποβάθμισης των περιστατικών παραβίασης των εν ισχύ συνθηκών και η αντιμετώπιση τους ως ήσσονος σημασίας θέματα, στο βαθμό που δεν άγγιζαν τα εθνικά τους συμφέροντα. Κατά την εκδήλωση της πολιτικής αυτής χρησιμοποιούνταν από τους βρετανούς και γάλλους πολιτικούς, ως διπλωματικά όπλα, η συνεχή συνδιαλλαγή και η υποχωρητικότητα με στόχο τον κατευνασμό της επιθετικότητας των δύο δικτατόρων και κυρίως του Αδόλφου Χίτλερ.
Το αποτύπωμα αυτής της πολιτικής θα αναζητηθεί στις αναμεταδόσεις των ξένων πρακτορείων όπως αυτές καταγράφονταν στον ελληνικό τύπο. Παράλληλα η ερμηνεία των ίδιων γεγονότων θα πραγματοποιηθεί μέσω της διεθνούς βιβλιογραφίας, από συγγραφείς που έχουν μελετήσει διεξοδικά την συγκεκριμένη πολιτική και τους πρωταγωνιστές της.
Από τον επανεξοπλισμό του γερμανικού κράτους, στην ιταλική εισβολή στην Αιθιοπία και από την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην αποστρατικοποιημένη ζώνη της Ρηνανίας μέχρι την προσάρτηση της Αυστρίας από την Γερμανία, η εργασία κλείνει με την συμφωνία του Μονάχου που υπογράφηκε τον Σεπτέμβριο του 1938, μεταξύ των δυτικών δυνάμεων και της Γερμανίας. Με την συμφωνία αυτή η Βρετανία και η Γαλλία συνηγορούσαν στην άμεση κατάληψη μέρους της Τσεχοσλοβακίας, η οποία κατοικούνταν από γερμανικό πληθυσμό. Η συμφωνία του Μονάχου θεωρείται από τους ιστορικούς η τελευταία πράξη της πολιτικής του κατευνασμού. | en_UK |
