Η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, με επίκεντρο τη κρίση αξιοπιστίας της πολιτικής, την εποχή της αλληλο-εξαρτώμενης, παγκόσμια, και επιμερισμένης, ευρωπαϊκά, κυριαρχίας

Abstract

Στη μελέτη αυτή, που συντάχθηκε στις αρχές του 2012, με αφορμή συνέδριο αφιερωμένο στη μνήμη του Δημήτρη Τσάτσο, ο συγγραφέας επανερχόμενος ουσιαστικά σε προγενέστερες, δημοσιευμένες θέσεις του, υποστηρίζει ότι από το «Μνημόνιο» του 2010, ήδη, σηματοδοτείται το τέλος του μεταπολιτευτικού πολιτικού παραδείγματος με χαρακτηριστικά συμπτώματα τη κατάρρευση του πολιτικού και κομματικού συστήματος, κυρίως του δικομματισμού, εν μέσω όμως σταθερού και ανθεκτικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Η Ελλάδα μπαίνει στη νέα εποχή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας της αγοράς, υπό τη αυστηρή δημοσιονομική επιτήρηση της ΕΕ και με ένα άτεγκτο και βίαιο πρόγραμμα λιτότητας καθώς και πρωτοφανούς δημοσιονομικής προσαρμογής τελώντας σε καθεστώς πλήρους χρεοκοπίας αλλά και πλήρους απώλειας της δημοσιονομικής της κυριαρχίας. Η δημοσιονομική, αστυνομική, επιτήρηση της Ελλάδος, από διεθνείς Οργανισμούς, την ΕΕ και το ΔΝΤ όχι μόνο της οικονομίας της αλλά και της κοινωνικής της ζωής, φαίνεται να αποκτά δομικά χαρακτηριστικά, να έχει προοπτική και διάρκεια και να συναρτάται απόλυτα με την ιδιότητά της ως μέλους της ευρωζώνης. Εισάγει σε μια νέα κανονικότητα, που όλα δείχνουν ότι παγιώνεται. Δεν αποτελεί πάντως μια κατάσταση εξαιρετική και παροδική που θα κάποτε θα φύγει για να επανέλθει η χώρα στην παλιά κανονικότητα. Η νέα πολιτική εποχή που ανατέλλει θα διαφέρει σίγουρα από την μεταπολιτευτική. Δεν μπορεί να κτιστεί ωστόσο σε νέες πολιτειακές βάσεις, αν δεν οικοδομηθεί μια νέα σχέση πολιτικής εμπιστοσύνης, πολιτικής εξουσίας και εκλογικού σώματος ή λαού. Η ανάκτηση της αξιοπιστίας της πολιτικής συνολικά και του κύρους της πολιτικής αντιπροσώπευσης αποτελεί το κλειδί επιβίωσης και αναγέννησης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μας.