Η υιοθέτηση της επιχειρηματικής σκέψης ως μέσο ανάπτυξης των δημοσίων οργανισμών
The post-Memorandum era in Greece emerges the need for the development of intra-preneurship in the public sector in order to battle the economic and the resulting social crisis that Greece is facing today. The limitation of the resources available to the public sector cannot be tackled only by an increase in taxation or external borrowing since these options are devoid of the sustainability required to effectively resolve long-term problems of an economy. The world literature has in its queer specific tools derived from the science of organizational behavior, with emphasis on the peculiarities of the public sector. The question is how realistic is this scenario, what are the obstacles to the development of entrepreneurship in the Greek government and how that change can be made and to whom. This diploma thesis analyzes the above-mentioned research questions-assumptions and crosses with the findings of other surveys conducted in Asian and American countries. In the wider context of the analysis, four main axes interact with each other, namely: the bureaucratic procedures of the public sector, the organizational environment, the civil servant, and the narrow environment (of the task) of each public organization being studied. The study does not give rise to general conclusions and proposals for direct implementation for any organization in the narrow and wider public sector, but directions that the organization's management can follow and to adapt the actions and the gravity required in each case. Naturally, any intervention should be consistent with the principles of corporate governance and meet the criterion of legality and morality.
Thesis
Η μετά μνημόνιο εποχή στην Ελλάδα αναδύει την ανάγκη για ανάπτυξη της ενδοεπιχειρηματικότητας στον δημόσιο τομέα προκειμένου να συμβάλλει στην αντιμετώπιση της οικονομικής και της επακόλουθης κοινωνικής κρίσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα. Ο περιορισμός των πόρων που έχει στη διάθεσή του ο δημόσιος τομέας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με αύξηση της φορολογίας ή του εξωτερικού δανεισμού, αφού αυτές οι επιλογές στερούνται του αειφόρου χαρακτήρα που απαιτείται για την αποτελεσματική επίλυση μακροχρόνιων προβλημάτων μιας οικονομίας. Η παγκόσμια βιβλιογραφία έχει στη φαρέτρα της συγκεκριμένα εργαλεία που προέρχονται από την επιστήμη της οργανωσιακής συμπεριφοράς, με έμφαση στις ιδιαιτερότητες του δημόσιου τομέα. Το ερώτημα είναι πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό το σενάριο, ποια είναι τα εμπόδια της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας στο ελληνικό δημόσιο και πως μπορεί να επέλθει αυτή αλλαγή και σε ποιους. Στην παρούσα διπλωματική εργασία αναλύονται τα παραπάνω ερευνητικά ερωτήματα-υποθέσεις και διασταυρώνονται με τα ευρήματα άλλων ερευνών που πραγματοποιήθηκαν σε χώρες της Ασίας και της Αμερικής. Στο ευρύτερο πλαίσιο της ανάλυσης συμπεριλαμβάνονται τέσσερις βασικοί άξονες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και συγκεκριμένα: οι επιβαλλόμενες γραφειοκρατικές διαδικασίες του δημοσίου τομέα, το οργανωσιακό περιβάλλον, ο δημόσιος υπάλληλος και το στενό περιβάλλον (του καθήκοντος) του κάθε δημόσιου οργανισμού που μελετάται. Από τη μελέτη δεν προκύπτουν γενικά συμπεράσματα και προτάσεις άμεσης εφαρμογής για κάθε οργανισμό του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα αλλά κατευθύνσεις που μπορεί να ακολουθήσει η διοίκηση του οργανισμού και να προσαρμόσει τις δράσεις και τη βαρύτητα που απαιτείται σε κάθε περίπτωση. Φυσικά κάθε παρέμβαση θα πρέπει να είναι σύμφωνη με τις αρχές της εταιρικής διακυβέρνησης και να πληροί το κριτήριο της νομιμότητας και της ηθικής.