Η Διαχρονική Αξία της Παραπλάνησης Μέσα από τη Μελέτη Ιστορικών Περιπτώσεων

Abstract

Η τακτική της παραπλάνησης δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο προκειμένου να ελίσσεται και να ξεφεύγει από δυσάρεστες καταστάσεις, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί ως εξισορροπητής ισχύος. Η χρησιμοποίησή της στα πεδία των μαχών, και όχι μόνο, τονίζει την διαχρονική της αξία. Ορισμένα παραδείγματα ορόσημο, παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στο πέρασμα του χρόνου και μας δείχνουν τους λεπτούς χειρισμούς που χρειάζεται αλλά και το υψηλό κέρδος που δύναται να αποφέρει η συγκεκριμένη τακτική, αναλογιζόμενοι συγκριτικά το μικρό ρίσκο που απαιτείται. Οι ρεαλιστές, όπως ο Θουκυδίδης και ο Sun Tzu, δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην παραπλάνηση καθώς η χρήση της είναι απαραίτητη σε κάθε διαμάχη, είτε ειρηνική είτε πολεμική από την εποχή που ο άνθρωπος κυνηγούσε για να τραφεί μέχρι το σύγχρονο πολυπολικό σύστημα. Η ασύμμετρη μορφή απειλής που προκύπτει από την παραπλάνηση αλλάζει τις ισορροπίες ισχύος μεταξύ των δρώντων καθώς είναι δύσκολο να ανιχνευθεί και ακόμη δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί. Από τον Όμηρο μέχρι και τον 21ο αιώνα χρησιμοποιείται κατά κόρον από ηγέτες κρατών-λήπτες αποφάσεων προκειμένου να αποκτήσουν το απαιτούμενο στρατηγικό αποτέλεσμα στην οποιαδήποτε διαμάχη. Τέλος, η εξέλιξη και η πρόοδος στον τομέα της τεχνολογίας έχει επηρεάσει την παραπλάνηση σημαντικά τόσο ως προς την χρησιμοποίησή της όσο και ως προς την ανίχνευσή της και την καταπολέμησή της.