| dc.description.abstract | Η Κυριακή ημέρα αποτελεί το κέντρο της εορτολογίας της Εκκλησίας του Χριστού,
αποτελώντας τύπο και υπόμνηση της ζωής, των Παθών και της Ανάστασής του
Χριστού, χάριν της σωτηρίας του ανθρώπου. Το θέμα της καθιερώσεως και του
εορτασμού της «Αναστάσεως Ημέρας» παραμένει επίκαιρο, καθώς ο σύγχρονος
τρόπος ζωής ωθεί τον άνθρωπο στην ανύστακτη απασχόλησή του με τα κοσμικά
του έργα, αποτρέποντάς τον ακόμη και από αυτήν την εβδομαδιαία λατρευτική
σύναξη. Αντικείμενο της διατριβής αυτής είναι η ιστορική και δογματική
τεκμηρίωση της εορτολογικής μετάβασης από την σαββατική αργία του
ιουδαϊσμού στον εορτασμό της Κυριακής, εντοπίζοντας τις σχετικές πηγές της
Παλαιάς Διαθήκης, της Καινής Διαθήκης, αλλά και της εκκλησιαστικής
γραμματείας των πρώτων αιώνων μετά Χριστόν οι οποίες αναφέρονται στην
τήρηση του Σαββάτου στο πλαίσιο της καινοδιαθηκικής διδασκαλίας, ιδίως ενόψει
της καθιέρωσης του εβδομαδιαίου εορτασμού της Αναστάσεως του Χριστού, κατά
Κυριακήν. Μέσα από την ανάλυση αυτή καταδεικνύεται η δογματική και κατ’
επέκταση η λειτουργική έκφραση της διαρκούς βιώσεως της ημέρας της
Αναστάσεως του Κυρίου, στο πλαίσιο του περιοδικού εορτασμού της Κυριακής,
ο οποίος γι’ αυτόν τον λόγο δεν έχει απλώς εθιμοτυπικό ή επετειακό χαρακτήρα,
αλλά, μέσω της επιτελέσεως και της μετοχής της Αναιμάκτου Θυσίας, επιτρέπει
την βιωματική συμμετοχή του ανθρώπου στο Μυστήριο του Θανάτου και της
Ανάστασης του Χριστού, και της αιώνιας ζωής διά της κοινής αναστάσεως όλων
των ανθρώπων. | en_UK |
