Η πολιτική του κατευνασμού μέσα από τον ελλαδικό τύπο
English Abstract_:_ This paper examines the policy pursued by Britain and France during the interwar period towards the unilateral actions of Germany and Italy, aimed at overthrowing the existing status quo, as it had been after the signing of the treaty of the Versailles Peace of 1919. Characteristic of the policy pursued by the Western powers was the tendency to degrade the incidents of violation of the existing treaties and to treat them as minor issues to the extent that they did not touch their national interests. During this policy, British and French politicians used as a diplomatic weapon the constant conciliation and submissiveness, aimed at calming the aggression of the two dictators and especially of Adolf Hitler. The imprint of this policy will be sought in the rebroadcasts of foreign agencies as they were recorded in the Greek press. At the same time, the interpretation of the same events will be carried out through the international literature, by authors who have studied in detail the specific policy and its protagonists. From the German state rearmament, the Italian invasion of Ethiopia and the entry of German troops into the Rhineland demilitarized zone, to the annexation of Austria by Germany, the work closes with the Munich Agreement signed in September 1938, between of the Western powers and Germany. With this agreement, Britain and France advocated the immediate occupation of part of Czechoslovakia inhabited by a German population. The Munich Agreement is considered by historians to be the last act of the policy of appeasement.
Η παρούσα εργασία εξετάζει την πολιτική που ασκήθηκε από την Βρετανία και την Γαλλία, κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, απέναντι στις μονομερείς ενέργειες της Γερμανίας και της Ιταλίας, οι οποίες στόχευαν στην ανατροπή του υφισταμένου status quo, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μετά την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης των Βερσαλλιών του 1919. Χαρακτηριστικό της πολιτικής που ασκήθηκε από τις δυτικές δυνάμεις, ήταν η τάση υποβάθμισης των περιστατικών παραβίασης των εν ισχύ συνθηκών και η αντιμετώπιση τους ως ήσσονος σημασίας θέματα, στο βαθμό που δεν άγγιζαν τα εθνικά τους συμφέροντα. Κατά την εκδήλωση της πολιτικής αυτής χρησιμοποιούνταν από τους βρετανούς και γάλλους πολιτικούς, ως διπλωματικά όπλα, η συνεχή συνδιαλλαγή και η υποχωρητικότητα με στόχο τον κατευνασμό της επιθετικότητας των δύο δικτατόρων και κυρίως του Αδόλφου Χίτλερ. Το αποτύπωμα αυτής της πολιτικής θα αναζητηθεί στις αναμεταδόσεις των ξένων πρακτορείων όπως αυτές καταγράφονταν στον ελληνικό τύπο. Παράλληλα η ερμηνεία των ίδιων γεγονότων θα πραγματοποιηθεί μέσω της διεθνούς βιβλιογραφίας, από συγγραφείς που έχουν μελετήσει διεξοδικά την συγκεκριμένη πολιτική και τους πρωταγωνιστές της. Από τον επανεξοπλισμό του γερμανικού κράτους, στην ιταλική εισβολή στην Αιθιοπία και από την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην αποστρατικοποιημένη ζώνη της Ρηνανίας μέχρι την προσάρτηση της Αυστρίας από την Γερμανία, η εργασία κλείνει με την συμφωνία του Μονάχου που υπογράφηκε τον Σεπτέμβριο του 1938, μεταξύ των δυτικών δυνάμεων και της Γερμανίας. Με την συμφωνία αυτή η Βρετανία και η Γαλλία συνηγορούσαν στην άμεση κατάληψη μέρους της Τσεχοσλοβακίας, η οποία κατοικούνταν από γερμανικό πληθυσμό. Η συμφωνία του Μονάχου θεωρείται από τους ιστορικούς η τελευταία πράξη της πολιτικής του κατευνασμού.