Η εφαρμογή του Κράτους Δικαίου (Rule of Law) στην ασφάλεια της μετανάστευσης: η περίπτωση της Ελλάδας
English Abstract_:_Migration in the legal order is a controversial political and technical issue of security. On the one hand it catalyzes the national defense of a country through inability to manage borders and control migration flows, triggering social and political tensions and on the other hand it praises democratic resilience through development policy, strengthening inclusiveness and stimulating social capital. Responsibility is fragmented between the state and society: in the first case repressive and supervisory / control action is required by the repressive mechanisms of a country while in the second case the activation of the individual citizen is required to produce his security. The litmus test of a country's increased repressive action against immigration is the criminalisation of irregular migration, increased border guarding, zero tolerance especially in matters of organised crime and terrorism. On the contrary, the litmus test of the immigrant integration strategy is community governance and preventive policing, the immigrant-sensitive approach to law enforcement, participatory governance, the cultivation of a victim-centered culture. Development policy, complementary to the rule of law, becomes at the heart of rational crisis management planning. Furthermore, focuses on building peaceful viable states in undemocratic countries, whose regime is responsible for the intense migration flows to Western states. The rule of law goals to strengthening internal security and requires a strategy of peaceful culture, fair representation as well as the development of accountability and transparency mechanisms. In this light, the executive state is developing, which presents a guarantee function of protecting human rights and aims to restore citizens' trust in institutions and to develop social solidarity proportional to social insecurities on the basis of the "securitised" security agenda.
Η μετανάστευση στη δικαιοκρατική έννομη τάξη συνιστά ένα αμφιλεγόμενο πολιτικό και τεχνικό ζήτημα ασφαλείας. Από την μια καταλύει την εθνική άμυνα μιας χώρας μέσω αδυναμίας διαχείρισης συνόρων και ελέγχου μεταναστευτικών ροών πυροδοτώντας κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις και από την άλλη εγκωμιάζει τη δημοκρατική ανθεκτικότητα μέσω αναπτυξιακής πολιτικής, ενδυνάμωσης της συμμετοχικότητας και τόνωσης κοινωνικού κεφαλαίου. Η ευθύνη κατακερματίζεται μεταξύ κράτους και κοινωνίας: στην πρώτη περίπτωση απαιτείται κατασταλτική και εποπτική / ελεγκτική δράση από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς μιας χώρας ενώ στη δεύτερη περίπτωση απαιτείται ενεργοποίηση του μεμονωμένου πολίτη για την παραγωγή ασφάλειάς του. Λυδία λίθος της αυξημένης κατασταλτικής δράσης μιας χώρας έναντι της μετανάστευσης αποτελούν η ποινικοποίηση της παράτυπης μετανάστευσης, η αυξημένη φύλαξη συνόρων, η μηδενική ανοχή ειδικά σε ζητήματα οργανωμένου εγκλήματος και τρομοκρατίας. Απεναντίας λυδία λίθος της στρατηγικής της ένταξης των μεταναστών αποτελούν η κοινοτική διακυβέρνηση και προληπτική αστυνόμευση, η ευαίσθητη στους μετανάστες προσέγγιση της επιβολής του νόμου, η συμμετοχική λήψη διακυβέρνησης, η καλλιέργεια μιας θυματοκεντρικής κουλτούρας. Η αναπτυξιακή πολιτική, συμπληρωματική του κράτους δικαίου, καθίσταται στο επίκεντρο της ορθολογικής σχεδίασης διαχείρισης κρίσεων. Εστιάζει, δε, στην οικοδόμηση ειρηνικών βιώσιμων κρατών σε μη δημοκρατικές χώρες, το καθεστώς των οποίων ευθύνεται για τις έντονες μεταναστευτικές ροές προς τα δυτικά κράτη. Το κράτος δικαίου αποσκοπεί στην ενδυνάμωση της εσωτερικής ασφάλειας και προϋποθέτει στρατηγική ειρηνικής κουλτούρας, δίκαιη εκπροσώπηση καθώς και ανάπτυξη μηχανισμών λογοδοσίας και διαφάνειας. Υπό το πρίσμα αυτό, αναπτύσσεται το επιτελικό κράτος το οποίο παρουσιάζει εγγυητική λειτουργία προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποσκοπεί στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους θεσμούς και στην ανάπτυξη κοινωνικής αλληλεγγύης αναλογικής των κοινωνικών ανασφαλειών βάσει της «τιτλοποιημένης» ατζέντας ασφαλείας.