Υβριδικές Απειλές και Πολιτικές Ασφάλειας: οι ρωσικές κυβερνοεπιθέσεις ως επιταχυντής Στρατηγικών Σχέσεων με το ΝΑΤΟ
ENGLISH ABSTRACT: This thesis investigates the strategic role of Russian cyberattacks in shaping state strategies and their relationship with NATO. Cyberattacks, as a core tool of hybrid warfare, are analyzed for their ability to destabilize, exert geopolitical influence, and shift the balance of power in the international system. Through an in-depth examination of case studies from Estonia, Ukraine, and Poland, the research explores how these attacks impact the strategic decisions of target states and the resilience of their institutions. The methodology integrates secondary data analysis and case study evaluation, focusing on the 2010-2020 period, a decade marked by a significant increase in the scale and sophistication of cyber operations. By assessing specific incidents, including the 2007 Estonian DDoS attacks, the 2017 NotPetya operation in Ukraine, and espionage efforts against Polish governmental systems, the study highlights the multifaceted role of cyberattacks within broader hybrid warfare strategies. Furthermore, it examines the distinction between cyberattacks acting as accelerators of pre-existing strategies versus catalysts that drive fundamental strategic change, revealing how geopolitical contexts and institutional readiness shape the outcomes of such operations.
Thesis
Η παρούσα εργασία εξετάζει τον ρόλο των ρωσικών κυβερνοεπιθέσεων στη στρατηγική των κρατών και τις σχέσεις τους με το ΝΑΤΟ. Οι κυβερνοεπιθέσεις αναλύονται ως εργαλείο υβριδικού πολέμου, με στόχο την αποσταθεροποίηση, την άσκηση γεωπολιτικής πίεσης και τη διαμόρφωση ισορροπιών ισχύος. Η έρευνα επικεντρώνεται στις περιπτώσεις της Εσθονίας, της Ουκρανίας και της Πολωνίας, αναδεικνύοντας διαφορετικές στρατηγικές αντιδράσεις από τα κράτη-στόχους. Η μεθοδολογία βασίζεται στην ανάλυση δευτερογενών δεδομένων και περιπτωσιολογικών μελετών, οι οποίες επιλέχθηκαν λόγω της στρατηγικής σημασίας τους για την κατανόηση του ρωσικού υβριδικού πολέμου. Τα δεδομένα αξιολογούνται με βάση την επίδραση των κυβερνοεπιθέσεων στις στρατηγικές επιλογές και την ανθεκτικότητα των κρατών. Τα κύρια ευρήματα της έρευνας υπογραμμίζουν ότι οι ρωσικές κυβερνοεπιθέσεις δεν είναι τυχαίες ή απλές παραβιάσεις. Αντίθετα, αποτελούν ένα ισχυρό εργαλείο που χρησιμοποιεί η Ρωσία για να αποδυναμώσει κράτη-στόχους και να επηρεάσει τη γεωπολιτική ισορροπία. Υποστηρίζεται ότι οι κυβερνοεπιθέσεις λειτουργούν κυρίως ως επιταχυντές υπαρχουσών στρατηγικών κατευθύνσεων παρά ως καταλυτικοί παράγοντες ριζικών αλλαγών. Η έρευνα καταλήγει στο ότι η στρατηγική αντιμετώπιση των κυβερνοεπιθέσεων απαιτεί διεθνή συνεργασία και τη θεσμοθέτηση κανόνων στον κυβερνοχώρο. Η ενίσχυση της κυβερνοασφάλειας μέσω του ΝΑΤΟ και η υιοθέτηση τεχνολογικών και θεσμικών εργαλείων κρίνονται απαραίτητες για τη διασφάλιση της σταθερότητας και της διεθνούς ασφάλειας.