Η πρόσληψη του Τρίτου Ράιχ στις γερμανικές μαρτυρίες της εποχής (1933-1945)
ENGLISH ABSTRACT This study refers to the situation that prevailed in Nazi Germany during the years 1933-1945, through the testimonies of both the main actors and observers of the time. Adolf Hitler’s rise to power on January 30, 1933, sparked reactions – positive and negative – that merit examination and reflection. The Führer and the Nazi leadership sought to foster an atmosphere of enthusiasm and hope, while simultaneously limiting freedom of speech and public expression. As a result, most dissenters were unable to oppose these developments openly. The atmosphere of the era will thus be highlighted through three chapters featuring testimonies, statements and writings of party members, military officials, as well as ordinary researches or eyewitnesses of the period. For the members of the party, the Nazi leader was seen as the right man in the right place. Through propaganda and hasher means, Nazi ideology was promoted portrayed as the vehicle for the revival of the state. The Nazis capitalized on the failure of 1919 and the Treaty of Versailles signed by the Weimar Republic, presenting themselves as “Messiahs” meant to restore order in Europe. According to their beliefs, the “Arian Race” deserved to dominate and rely solely on its self-sufficiency, without external support. However, there would be many reactions, criticisms, and expressions of hatred toward the regime from opposing political factions as well as individuals from various non – political backgrounds. Accusations of crimes, violence, racism, and anti – democratic behavior became a frequent occurrence within the country from 1933 onward. Some spoke out openly, while others refrained from doing so and limited themselves to postwar statements and testimonies. As a result, it is clear that Nazism was by no means an ideal form of governance for a significant portion of the German population.
Thesis
Η παρούσα μελέτη αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατούσε στη ναζιστική Γερμανία των ετών 1933-1945, μέσα από μαρτυρίες των ίδιων των πρωταγωνιστών και των παρατηρητών της εποχής. Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία στις 30 Ιανουαρίου του 1933, προκάλεσε αντιδράσεις (θετικές και αρνητικές) που χρήζουν εξέταση και σκέψη. Ο Φύρερ και τα ναζιστικά στελέχη προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κλίμα ενθουσιασμού και ελπίδας, με την ταυτόχρονη, όμως, μείωση της ελευθεροστομίας και της δημόσιας έκφρασης. Ως συνέπεια, οι περισσότεροι αντιφρονούντες δε μπόρεσαν να αντιταχθούν στη συνθήκη αυτή. Το κλίμα της εποχής, συνεπώς, θα αναδειχθεί μέσα από τρία κεφάλαια με μαρτυρίες, δηλώσεις και γραφόμενα των ίδιων των μελών του κόμματος, των αξιωματικών αλλά και των απλών ερευνητών ή λογίων της τότε εποχής. Για τα μέλη του κόμματος, ο Αδόλφος Χίτλερ αποτελούσε τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Μέσω, λοιπόν, της προπαγάνδας και άλλων σκληρότερων μέσων, προωθούνταν η ναζιστική ιδεολογία και προβάλλονταν ως το μέσο για την αναβίωση του κράτους. Οι Ναζί έβρισκαν «πάτημα» στην αποτυχία του 1919 με την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και αυτοπροσδιορίζονταν ως «Μεσσίες» για την αποκατάσταση των πραγμάτων στην Ευρώπη. Η «Αρία Φυλή» άξιζε, σύμφωνα με τις απόψεις τους, να κυριαρχήσει και να στηρίζεται στην αυτοδυναμία της χωρίς εξωτερικά ερείσματα. Ωστόσο, πολλές θα είναι οι αντιδράσεις, οι επικρίσεις και το μίσος προς το καθεστώς από τις αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις, αλλά και από άτομα προερχόμενα από διάφορους χώρους, εκτός της πολιτικής. Κατηγορίες για εγκλήματα, βία, ρατσισμό και αντιδημοκρατικότητα θα αποτελέσουν από το 1933 και μετά συχνό φαινόμενο εντός της χώρας. Κάποιοι μιλούσαν ανοιχτά, ενώ κάποιοι δεν ρίσκαραν κάτι τέτοιο και αρκέστηκαν σε μεταπολεμικές δηλώσεις και μαρτυρίες. Ως αποτέλεσμα, είναι σαφές πως ο Ναζισμός δεν αποτέλεσε σε καμία περίπτωση ιδανικό τρόπο διακυβέρνησης για σημαντική μερίδα του γερμανικού πληθυσμού.