Η νομική προστασία των γεωγραφικών ενδείξεων και των ονομασιών προέλευσης σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ειδική κατηγορία των αλκοολούχων ποτών στην Ευρώπη
Geographical indications are collective property rights, which define an object derived from a specific geographical area, having characteristics, qualities or a reputation that are due to its origin. The importance of this link between the quality and the place of origin makes the specialization of products possible, making them extremely important components of both the national economy and a large circle of interested parties, such as the domestic producers, the competitors, and the consumers. If producers of products with a geographical indication or designation of origin more closely, are in position of indicating to consumers the qualities of their products, which are allocated on their origins from a particular place, and using specific methods of production, this means evolution of rural development, biodiversity conservation, enhancement, and innovation of local markets. Over recent years, the growing trend of globalization of the food market, wines and spirit drinks has been the factor that triggered the need for legal protection and proper use of geographical indications by introducing quality assurance systems at international, European, and national level. The following study aims to present the evolution of the legal protection of geographical indications, designations of origin and guaranteed traditional speciality, both at international level starting with the Paris Convention of 1883 up the TRIPs Agreement of 1994 as the sui generis protection system, applied by the European Union, with special reference to the case of spirit drinks in Europe.
Thesis
Οι γεωγραφικές ενδείξεις είναι συλλογικά δικαιώματα ιδιοκτησίας, τα οποία προσδιορίζουν ένα αγαθό που προέρχεται από μία συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή διαθέτοντας χαρακτηριστικά, ιδιότητες ή φήμη που οφείλονται στην εν λόγω προέλευση. Η σημασία της σύνδεσης μεταξύ της ποιότητας και του τόπου προέλευσης καθιστά δυνατή την εξειδίκευση των προϊόντων ανάγοντάς τα ως εξαιρετικά σημαντικές συνιστώσες τόσο της εθνικής οικονομίας όσο και ενός μεγάλου κύκλου ενδιαφερομένων προσώπων όπως είναι οι εγχώριοι παραγωγοί, οι ανταγωνιστές και οι καταναλωτές. Αν οι παραγωγοί προϊόντων με γεωγραφική ένδειξη ή στενότερα με ονομασία προέλευσης δύνανται να επισημάνουν στους καταναλωτές τις ιδιότητες των προϊόντων τους που αποδίδονται στη προέλευση τους από συγκεκριμένο τόπο και με τη χρήση συγκεκριμένων μεθόδων παραγωγής, αυτό συνεπάγεται με εξέλιξη της αγροτικής ανάπτυξης, διατήρηση της βιοποικιλότητας, ενίσχυση και καινοτομία των τοπικών αγορών. Τα τελευταία χρόνια, η ολοένα και αυξανόμενη τάση παγκοσμιοποίησης της αγοράς τροφίμων, οίνων και αλκοολούχων ποτών πυροδότησε την ανάγκη για νομική προστασία και ορθή χρήση των γεωγραφικών ενδείξεων μέσω της καθιέρωσης συστημάτων διασφάλισης ποιότητας σε διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Η μελέτη που ακολουθεί στοχεύει να παρουσιάσει την εξελικτική πορεία της νομικής προστασίας των γεωγραφικών ενδείξεων, των ονομασιών προέλευσης και των εγγυημένων παραδοσιακών ιδιότυπων, τόσο σε διεθνές επίπεδο με αφετηρία τη Σύμβαση των Παρισίων του 1883 έως και τη Σύμβαση TRIPs του 1994, όσο και το sui generis σύστημα προστασίας που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση με ξεχωριστή αναφορά στην περίπτωση των αλκοολούχων ποτών στην Ευρώπη.