Η υποδοχή των Μικρασιατών προσφύγων στη Θεσσαλονίκη
English abstract_:_The massive arrival of Asia Minor refugees in the prefecture of Thessaloniki in 1922 seems to have changed the character of the city in general, in which new neighborhoods such as Agia Fotini, Kalamaria, and Toumba were created. The refugees settled bringing with them the culture of their different regions of origin, a fact which was not treated in a uniform way by the local society, the official bodies and also the charitable organizations. The refugees experienced several times humiliation either with their mandatory stay in the Quarantine House or with their settlement in areas that most often did not meet the conditions for a dignified living and often aggravated their existing problems. By studying the testimonies of refugees who were uprooted from their place and experienced these conditions, as well as the newspapers of the time, one can perceive that the refugees, despite the efforts of the competent authorities, faced health problems due to a lack of hygiene, were malnourished , experienced disdain from several natives, yet managed to rebuild their lives from scratch. Those who could afford it moved relatively quickly their professional activities to their new place of living, settled more quickly in houses, while the rest mainly engaged in agriculture and worked as laborers. Among the refugees' priorities was the education of their children, who seem to have attended schools from the first moment. They also made sure to preserve what was unifying such as the common religious faith by building churches dedicated to saints who protected their place of origin.
Η αθρόα προσέλευση Μικρασιατών προσφύγων στον νομό Θεσσαλονίκης το 1922 φαίνεται πως άλλαξε γενικότερα τη φυσιογνωμία της πόλης, στην οποία δημιουργήθηκαν νέοι συνοικισμοί, όπως της Αγίας Φωτεινής, της Καλαμαριάς, της Τούμπας. Οι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν φέρνοντας μαζί τους την κουλτούρα των διαφορετικών περιοχών καταγωγής τους, γεγονός το οποίο δεν αντιμετωπίστηκε με ενιαίο τρόπο από την τοπική κοινωνία, τους επίσημους φορείς αλλά και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις. Οι πρόσφυγες βίωσαν αρκετές φορές τον εξευτελισμό είτε με την υποχρεωτική τους παραμονή στο Λοιμοκαθαρτήριο του Καραμπουρνού είτε με την εγκατάστασή τους σε περιοχές που δεν πληρούσαν τις περισσότερες φορές τις προϋποθέσεις για μια αξιοπρεπή διαβίωση και συχνά επέτειναν τα υπάρχοντα προβλήματά τους. Μελετώντας τις μαρτυρίες προσφύγων που εκριζώθηκαν από τον τόπο τους και βίωσαν τις συνθήκες αυτές, όπως και τις εφημερίδες της εποχής, μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι οι πρόσφυγες, παρά την προσπάθεια των αρμόδιων αρχών, αντιμετώπισαν προβλήματα υγείας λόγω έλλειψης υγιεινής, υποσιτίστηκαν, βίωσαν την απαξίωση από αρκετούς γηγενείς, παρ’ όλα αυτά κατάφεραν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους από την αρχή. Όσοι είχαν οικονομική άνεση μετέφεραν σχετικά γρήγορα τις επαγγελματικές τους δραστη ριότητες στον νέο τόπο διαβίωσής τους, εγκαταστάθηκαν πιο γρήγορα σε σπίτια ενώ οι υπόλοιποι ασχολήθηκαν κυρίως με τη γεωργία και εργάστηκαν ως εργάτες. Στις προτεραιότητες των προσφύγων ήταν και η μόρφωση των παιδιών τους, τα οποία φαίνεται πως από την πρώτη στιγμή φοίτησαν σε σχολεία. Φρόντισαν επίσης να διατηρήσαν ό,τι αποτελούσε ενοποιητικό στοιχείο όπως η κοινή θρησκευτική πίστη, χτίζοντας εκκλησίες αφιερωμένες σε αγίους ή αγίες που προστάτευαν και τον τόπο καταγωγής τους.