Η θεσμική συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης: εξέλιξη - προοπτικές
European countries make treaties with each other and establish supranational institutions (eg European Commission, European Council, European Parliament). They transfer and delegate their responsibilities ίπ these institutions, because they believe that action has better results at European level than national level. Only when countries and nations work together and efficiently can face the challenges that may arise. European υπίοπ acts ίπ practice by adopting rules of law. The Ευ Member States through their inclusion ίπ the European υπίοπ and the signing of the European treaties undertake Ιο apply European law. The purpose of this thesis is Ιο present, examine, analyze and evaluate the evolution of the institutional organization of the European υπίοπ, as established through successive revisions of the Treaties establishing the Single European Act, the Maastricht Treaty, Amsterdam Treaty and Nice Treaty, resulting ίπ the significant Lisbon Treaty.
Thesis
Τα ευρωπαϊκά κράτη συνάπτουν μεταξύ τους Συνθήκες και ιδρύουν υπερεθνικά θεσμικά όργανα (π . χ . Επιτροπή, Συμβούλιο, Ευρωκοινοβούλιο). Στα όργανα αυτά μεταβιβάζουν τις αρμοδιότητές τους σε τομείς καθοριστικής σημασίας, (πχ χάραξη οικονομικής και νομισματικής πολιτικής) , επειδή θεωρούν ότι η δράση σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχει καλύτερα αποτελέσματα, απ ' ό , ΤΙ σε εθνικό . Θεωρούν, με άλλα λόγια , ότι μέσα από το συλλογικό συμφέρον θα εξυπηρετηθεί αποτελεσματικότερα και το ειδικό, εθνικό τους συμφέρον . Το παλαιό ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει» επανέρχεται επίκαιρο όσο ποτέ στη λειτουργία της Ε . Ε . Η Ε.Ε . ενεργεί στην πράξη θεσπίζοντας κανόνες δικαίου. Τα κράτη μέλη της Ε.Ε. με την ένταξή τους σε αυτή και την υπογραφή των ευρωπαϊκών Συνθηκών αναλαμβάνουν τη δέσμευση να εφαρμόζουν το ευρωπαϊκό δίκαιο . Αντικείμενο της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι να παρουσιάσει , να εξετάσει, να αναλύσει και να αξιολογήσει την εξέλιξη της θεσμικής συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης , όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από τις διαδοχικές αναθεωρήσεις των ιδρυτικών Συνθηκών με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, τις συνθήκες του Μάαστριχτ, του Άμστερνταμ και της Νίκαιας , καταλήγοντας στη Συνθήκη της Λισαβόνας.